ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

เที่ยวไทยหรอยจังฮู้

ค้นหาบล็อกนี้

ชักพระ

ตุลาคม 26, 2553

เรือพระ จังหวัดสงขลา

สาวสวย กับเรือพระ จังหวัดสงขลา

ชักพระ

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม

แหลมพรหมเทพ

ถ้าใครถามว่าสถานที่ที่ใฝ่ฝันและอยู่ในความทรงจำของคุณตลอดมาคือสถานที่ใด ผมจะตอบว่า แหลมพรหมเทพ โดยไม่มีเงื่อนไข ด้วยเป็นสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติแห่งเดียวที่ติดตาตรึงใจผมตลอดมา ผมกลับจากแหลมพรหมเทพและวาดภาพนี้ไว้เมื่อปี 2542 หากจะนับเวลาก็ร่วมสิบปีเข้าแล้ว ความงดงามของสถานที่แต่ละแห่งของใครแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่สำหรับผมแล้วแหลมพรหมเทพให้ความรู้สึกที่ผมไม่อาจบรรยายออกมาได้เป็นตัวอักษร ทุกครั้งที่ยืนอยู่บนเนินสูง มองลงไปดูคลื่นแตกฟองขาว ลมพัดตึงจนเสื้อผ้าสะบัดพริ้ว ต้นตาลโอนเอนไหว และ ใบหญ้าลู่ลมหวิวๆ หากแม้ตัดตัวเองออกจากสังคมภายนอกแสร้งไม่เห็นใครอื่นรอบข้างก็อดคิดไม่ได้ว่านี่คือสวรรค์ชั้นกามาพจรที่งดงามที่สุด ยามเมื่อตะวันชิงพลบยิ่งแล้ว ฟ้าฉาบแสงแสดส้มสะท้อนบนกลีบเมฆ งามใดไม่มีเหมือนสำหรับแหลมพรหมเทพ

ของฝากจากสมุย

เกาะสมุย นอกจากมะพร้าวจะเยอะแล้ว กะละแมก็เยอะครับทำขายกันอย่างเป็นล่ำเป็นสันทีเดียว เฉพาะซอยแคบๆที่เข้าไปยังหินตาหินยาย มีเป็นสิบร้านติดๆกันทีเดียว คนเดินผ่านอิ่มครับ ชิมกันจนอิ่ม เอาเป็นว่าไปเที่ยวเกาะสมุยก็อย่าลืมหยิบกะละแมมาเป็นของฝากก็แล้วกัน นี่ก็แม่ค้า เอ้ย ลูกสาวแม่ค้าขายกะละแมครับ กะว่าจะถ่ายรูปกะละแม บังเอิญกล้องมันสั่นเลนส์จับภาพสูงไปหน่อย นี่ก็พาไปซ่อมแล้วครับ กล้องรุ่นนี้เห็นเหตุให้เจ้าของหัวปูดหัวโนประจำครับ เจ้าตัวมาเห็นภาพจะคิดลิขสิทธิ์รึเปล่าก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าโปรโมทร้านให้ก็แล้วกันครับ ร้านแม่บุญพา อยู่ทางเข้าหินตาหินยาย ปากซอยนั่นแหละครับซ้ายมือร้านแรก อัธยาศัยแม่บุญพาแกเป็นกันเองดีครับ ผ่านไปผ่านมาแวะไปอุดหนุนแกหน่อยก็แล้วกันครับ กะละแมหวานมันดี

สุราษฎร์ธานี สมุย

ผมหันหลังให้กับสุราษฎร์ธานี โดยไม่ได้ย้อนกลับมาร่วมสิบปี จนกระทั่งมีภาระกิจงานที่ท่าเรือดอนสัก ถึงได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง สิบปีก่อนโน้นสุราษฎร์ในความทรงจำที่ยังคงเป็นเงาจางๆอยู่ในสมองของผมยังเป็นเมืองที่น่าอยู่มากครับ ผมเพิ่งจะเรียนจบมหาวิทยาลัยหมาดๆ ราวๆปี 2539 ปลายๆ แบกกระเป๋าใบเล็กๆไปกินนอนในโรงงานประจำแถบตำบลขุนทะเล วันคืนอุดอู้อยู่ในโรงงานจนกระทั่งไปพบรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นชาวตำบลขุนทะเล ชีวิตพอได้คลายว้าเหว่ ทุกเย็นผมก็ไปขลุกอยู่ในบ้านสวนริมบึงจนแทบจะกลายเป็นสมาชิกในครอบครัวนั้นไป บ้านสวนหลังนั้นเป็นบ้านไม้กึ่งปูน ต้องเดินผ่านซุ้มประตูดอกเฟื่องฟ้า เข้าไป ผ่านสะพานไม้เล็กๆ หลังบ้านเป็นเรือนชานยื่นออกไป และมีท้องร่องอย่างสวนภาคกลางเพราะเป็นพื้นที่น้ำท่วมถึง ปลูกผลไม้สมรม หมาก กระท้อน เงาะ ชมพู่ทูนเกล้า ร่มรื่นมากครับ วันดีโอกาสเหมาะเราก็พายเรือลัดเลาะออกไปตามท้องร่อง ลัดเรื่อยไปตามลำคลอง ไปยังบึงขุนทะเลซึ่งเป็นบึงน้ำจืดกว้างมากที...

ขับเคลื่อนโดย Blogger